Geschatte leestijd: 3 minuten
Wij mensen denken we dat we toch zo slim zijn. We zijn al op de maan geweest en binnen niet zo heel lang staan we op Mars. We genezen steeds meer ziektes en als er eens een nieuw virus opduikt, ontwikkelen we binnen de kortste keren de nodige vaccins. Chemisch, technisch, machinaal, noem het maar op, alles wordt steeds geraffineerder, geavanceerder, performanter. En dat allemaal dankzij onze hersenen die het kunnen bedenken en onze tegenoverstaande duim die toelaat het nog eens te maken ook. Maar zijn we nu echt zo slim? Vinden wij dat allemaal zelf wel uit?
Zijn we nu echt zo slim?
Want eigenlijk is het vooral werken met de natuur dat we doen. Observeren en dan proberen een verklaring te vinden, met trial and error, totdat we weten hoe het in elkaar zit en het zelf ook kunnen nadoen, maar dan zoals het ons uitkomt. Zo leerden we vuur maken, gewassen telen, brood bakken, kleren maken en huizen bouwen. Allemaal gebruikmakend van de natuur. Waar dieren en planten zich aanpassen aan de omstandigheden, passen wij de natuur aan aan onze behoeften. En we doen dat beredeneerd, weloverwogen, bewust, totdat we hebben wat we hebben willen. En dat gaat snel, verbazend snel, als je beseft dat we honderd jaar geleden nog met paard en kar reden.
Maar toch verrast het me keer op keer hoe ook de natuur het zo perfect georganiseerd heeft. En ons dus vaak voor is. Ze doet er wel veel langer over, met processen van duizenden of zelfs miljoenen jaren, tijdsdimensies die eigenlijk niet te vatten zijn. En ook de natuur perfectioneert zich steeds verder, daarvoor zorgen de wetten van Darwin wel. Maar het gaat niet bewust. Toeval stuurt alles. Een evenwicht tussen genetische stabiliteit, om de soort in stand te houden, en willekeurige mutaties, om evolutie toe te laten, perfectionering. En ook dat principe op zich is toevallig ontstaan!
Ik kan dat nog steeds bijna niet geloven. Neem nu deze zaadpluisjes van de winterjasmijn in onze tuin. Die zitten niet alleen heel netjes en strak opgeplooid om vervolgens open te vouwen tot perfecte parapluutjes bij het openbreken van de peul. Maar ze zitten ook zodanig opgeplooid dat het eerste zaadpluisje dat vrijkomt meteen het volgende meetrekt. Net zoals bij papieren zakdoekjes die je uit een doos trekt. Je maakt me echt niet wijs dat wij zelf op het idee zijn gekomen van die zakdoekjes. Dat hebben we nageaapt. Zoveel is zeker. We stammen dan ook af van de apen. Toevallig wel!
Als (àls) je dit natuurvertelsel leuk vond, klik je dan op het duimpje hieronder aub ? Of nog beter, schrijf je een reactie hieronder? Bedankt!
Ik sta helemaal achter de 2 vorige reacties. en heb het geheel met een gevoel van verrukking bekeken/gelezen.
Dankjewel hoor Annemie, dat is altijd heel leuk om te horen! Vriendelijke groet, Maarten
Een papieren zakdoekje uit een doosje trekken, zal na je verhaal nooit meer hetzelfde zijn….
Evertjie
Maarten, je hebt me al vaak verbaasd maar dit vertelsel is echt een topper!
Toeval bestaat niet maar jij ligt blijkbaar op vinkenslag telkens er zich een natuurfenomeen voordoet. Wij hebben (toevallig) ook winterjasmijn aangeplant en ik kan haast niet wachten om in de toekomst dit ‘vuurwerk’ mee te maken. Prachtige momentopnames. Ik zou haast geloven dat je een nepspin geplaatst hebt die Tarzangewijs moest optreden. 👌